Van Toronto naar Winipeg

De treinreis van Toronto naar Rivers in tv programma’s en films
Allereerst natuurlijk: Ik vertrek.
Daarna kwam Coronation street. Daar doen sommige wijken in Toronto aan denken!
Toen we eenmaal op gang kwamen kreeg ik een visioen  van: Het  kleine huis op de prairie en natuurlijk ook Boer zoekt vrouw! In de trein zijn 2 coupe’s waar je alsof je in een dubbeldekker zit, fantastisch uitzicht hebt. Je ziet de trein voor je uit rijden als in : Rail away en ik zie dan ook direct James Bond en een schurk over het dak van de trein naar voren rennen. We staan nu al een goed kwartier stil in de middel van niets, geen idee waarom, maar het zicht is grandioos. Moerassig land aan de ene zijde en bos aan de andere zijde. Het bos beneemt je wel te regelmatig het uitzicht. Dan rijdt je bv.langs een meer en kunt het niet goed zien ivm al die bomen. De persoon achter ons is al een hele tijd (zolang als we stilstaan) aan het bellen met dees of gene en de hele coupe kan dat gesprek volgen. Jammer.
Er komt ook nog een boektitel bij: Alleen op de wereld, want echt je ziet hier uren lang alleen natuur. Kan me voorstellen dat hier uberhaupt nog nooit iemand is geweest.
En wat dacht je van De Fabeltjeskrant. Zelfs vanuit de trein zie je hier de beverburchten!
Het sprookje uit de Efteling van De dansende waterlelies  kan er ook wel bij. In de ontelbare meren waar we langs komen wemelt het ervan.
Na een nacht met veel ongemakkelijke slaaphoudingen (in een stoel met wel ligstand) zijn er weer twee nieuwe titels bij: Guus Meeuwis met Kedekedeng natuurlijk. Af en toe stopt de trein om op een stuk dubbelspoor een tegenligger te laten passeren. En dat is dan direct een tegenligger met geteld 186 aanhangers met containers erop. Voorwaar geen kattendrek. Bij ontwaken zijn de loofbomen veranderd in naaldbomen en hebben we een geval van Misty Mountains uit de Lord of de rings. Heel fraai gezicht die mist die dan met name boven de meertjes hangt.
Als ik weer naar de uitkijkpost ga zie ik dat een groot deel van de bomen helemaal is bedekt met grijsgroen korstmos. De bomen lijken verder dood.

Begrijp nu ook waarom de reis zo lang duurt. We staan om de haverklap stil om weer een giga goederen trein langs te laten rijden. Het is nu 7.00 in de ochtend, de tijd is alweer een uur verschoven en we zijn net op de helft. Another 45 miles to go (Golden Earring).
Diverse keren zijn we nu langs plaatsen gereden waar een Fire (Pointer Sisters) heeft gewoed. Wonderlijk om te zien hoe de natuur zich toch weer hersteld. Het bos gaat eronder gewoon weer opnieuw beginnen.
Na 36 uur treinen komen we eindelijk in de volgende provincie: Manitoba. Langzaam zie je de rotsige heuvels weer verdwijnen, net zoals ze langzaam zijn gekomen. Ik zit nu vol spanning te wachten op de eerste sappige weilanden want die bomen weet ik nu wel.