Daar gaan we weer

Weer op pad voor de PUM naar Tunesië, een project waar ik 2 jaar geleden ook al was. Het betreft een restaurant, gelegen op een berg te midden van prachtige bloemen, met een inpandige kaasmakerij. Ik had er ondanks mijn gebrekkige taal toch een prima tijd en kon leuke adviezen geven.

Ze hebben de afgelopen jaren niet stil gezeten en er is een gloednieuwe kaasmakerij gebouwd, buiten het restaurant. De productie is ook enorm opgeschroefd, er zijn 2 dames aangetrokken die voedselkennis hebben, dus ben benieuwd wat ik er aantref. 

Op Schiphol viel de schade gelukkig mee. Het inchecken was binnen 5 minuten gebeurd maar toen moest ik in een onduidelijke rij aansluiten voor de veiligheidscontrolle. Stond ik natuurlijk in de verkeerde rij. Was vrij onduidelijk aangegeven, want er waren meer mensen met hetzelfde probleem. Toen in de rij aangesloten die helemaal via buiten werd geleid. En dan gedurende anderhalf uur langzaam vooruit schuifelen in de goede richting. 

De vliegreis zelf was speciaal. Het was onbewolkt dus Nederland trok zich langzaam aan ons voorbij. Eerst de stedelijke Randstad, dan de keurig aangeharkte grasvelden, netjes in het gelid, Rotterdam met de duidelijk zichtbare Maasvlakte en daarna de Zeeuwse eilanden met hun lichtbruine akkers. En toen waren we al bijna bij Parijs, waar ik over moest stappen.

Tijdens het tweede deel van de vlucht bleek dat Tunesië toch een uur tijdsverschil met Nederland heeft! Dus de laatste etappe duurde niet anderhalf, maar twee en half uur. En het bijzondere is dat in de stoel naast mij zit een hondje! Goed dat ik niet allergisch ben.