Sponge bob

Op eerste pinksterdag stond een wandeling van een slordige 16 kilometer op het programma door onherbergzaam landschap omgeven door honderden muurtjes van steen, die zonder cement al eeuwen dienst doen als vee kering. Heel indrukwekkend maar op foto bijna niet te vangen. Ik had wel last vaneen blaartje, opgelopen tijdens het wadlopen vorige week. Blaarpleister erop en toen ging het wel weer. Aan het eind van de tocht had ik wel last van mijn voeten. Branderig gevoel en blij de bergschoenen uit te kunnen doen.
Maar terug in het huis bleek er op 900 meter een geocache te liggen, dus die kan je dan niet laten liggen. Met Marian samen erop uit getrokken om te proberen het kleinood te
Pakken te krijgen hetgeen niet is gelukt want er zat een afgrond tussen van 200 meter. Moeten we dus van de andere kant benaderen. Het was wel een prachtige wandeling onder geluidsbegeleiding van een hele kudde wulpen. Tijdens de tocht hebben we trouwens nog 2 jonge kieviten zien scharrelen. De ouders vlogen wild tetterend om ons heen.
Het stikt hier ook van de al dan niet doodgereden konijntjes, lijkt wel Waterschapsheuvel.

Maandag stond een wandeling van 18 kilometer op het programma. Eerst stijgen tot 660 meter naar Nine Standards. Dat zijn 9 manshoge steenmannetjes die daar om onduidelijke reden al jaren staan. Het is ook een punt dat de waterscheiding markeert. Van nu af loop het water weer naar de Noordzee. Maar dat proces gaat wel erg traag want we liepen boven op de berg door een moerassig hoogveen. Het leek wel of ze 3 kilometer spons hadden uitgerold en dan hier en daar wat vrachtwagens tuinaarde hebben neergestort. Het geheel houdt nogal lang het water vast en we liepen van graspol naar pol van pitrus. Was nog een heel gedoe om droog over te komen. Hele leuke route en we hebben gezien waar de tuincentra hun zakken aarde komen vullen.